Patron szpitala

Dr Roman Grzeszczak urodził się 27 lipca 1903 roku w Kowalewie w rodzinie „z dziada pradziada” rolniczej. W szóstym roku życia ojciec uczył go sztuki pisania i czytania. Szkołę powszechną ukończył w Kowalewie. W roku 1918 po uzyskaniu niepodległości jako 15-to letni młodzieniec składa egzamin do II klasy Gimnazjum w Koninie, gdzie kończy IV-tą klasę. Ubiega się do przyjęcia do gimnazjum w Poznaniu lecz z braku miejsc nie zostaje przyjęty. W 1922 roku zostaje przyjęty do Gimnazjum im. Piotra Skargi w Szamotułach a w 1924 roku zdaje maturę. Składa deklarację o przyjęcie na studia medyczne w Poznaniu i zostaje przyjęty na Wydział Lekarski. Na III roku zostaje stypendystą państwowym. Dyplom wszech nauk medycznych uzyskał 30 czerwca 1930 roku.

Po studiach odbywa służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. We wrześniu 1931 r. wraca do domu rodzinnego w Kowalewie. Rozpoczyna się kolejny etap życia – praca zawodowa. Pierwsza samodzielna placówka w Rzgowie. Leczenie chorych, szerzenie oświaty sanitarnej wśród społeczeństwa. Wspólnie z gminą organizuje mały szpitalik, dom opieki społecznej. Jest aktywnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej – inicjatorem budowy remizy strażackiej.

W dniu 27 listopada 1933 roku zawiera związek małżeński. Ślub odbywa się w klasztorze w Ladzie w którym był ochrzczony i ślub zawarli rodzice. W 1935 r. przenosi się do Goliny. Nowe środowisko, nowe problemy, praca – szczególnie leczenie chorych, praca oświatowa w szkołach. 24 sierpnia 1939 roku otrzymuje kartę mobilizacyjną do Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Droga na front wiodła przez Słupcę, Konin, Turek, Koło, Kutno do Warszawy. Następnie przez Puszczę Kampinoską do Palmir. 21 września 1939 roku wraz z grupa żołnierzy dostaje się do Warszawy, a 30 września następuje podpisanie kapitulacji Warszawy. W dniu 16 października – wraca do rodziny. 10 lutego 1940 roku wraz z rodziną zostaje wysiedlony – długą drogę – zabierając narzędzia lekarskie, przebywa przez Kraków, Bochnię do miejscowości Kłaj koło Niepołomic. Pracuje jako lekarz niosąc pomoc chorym. W 1944 roku wstępuje do Batalionów Chłopskich.

W 1945 roku wraca do Goliny. 12 listopada 1945 przenosi się do Słupcy. Od 1 stycznia 1946 r. wraz z dr med. Stefanem Sękowskim pracuje w Ośrodku Zdrowia – pełniąc funkcje kierownika.

Działa społecznie w Polskim Towarzystwie Lekarskim, w Polskim Czerwonym Krzyżu, w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia, jest radnym Powiatowej Rady Narodowej.

Rozwija się miasto Słupca, rozwija się powiat słupecki. Rosną potrzeby w tym najważniejsza z nich budowa szpitala.

W 1957 roku powstaje Komitet Budowy Szpitala Powiatowego w Słupcy. Inicjatywa ta wymaga wiele pracy, trudu, poświęcenia, kontaktów ale nie bez spięć, ostrych słów a często brakiem zrozumienia przedstawicieli ówczesnej władzy. Ile trzeba było mieć odwagi, hartu i samozaparcia by rozpoczęte dzieło doprowadzić do końca. Inicjatywa, wysiłek i upartość przyniosły efekty. Uroczyste otwarcie szpitala nastąpiło w dniu 1 października 1966 roku, w rocznicę 1000-lecia Polski. Zostaje jego pierwszym dyrektorem. Cieszy się autorytetem wśród pracowników, otacza opieką młodą kadrę, jest ordynatorem Oddziału Chorób Płuc. Zyskuje uznanie chorych.

W dniu 31 grudnia 1970 roku skład rezygnację ze stanowiska dyrektora Szpitala – jest nadal ordynatorem Oddziału Chorób Płuc. W 1971 roku zostaje z tego stanowiska zwolniony. Pracuje nadal, zastępując syna Andrzeja w Spółdzielni Inwalidów „Przyjaźń” w Słupcy, jako lekarz zakładowy oraz w Poradni Przeciwgruźliczej.

To dowód, że kochał swój zawód, widział w swej pracy cel życia i zaspokajania potrzeb społeczeństwa. Posiadał nieprzeciętną osobowość. Był pracowity, obowiązkowy, cechował go wysoki poziom poczucia odpowiedzialności. Za swoje zasługi na polu zawodowym i społecznym otrzymuje szereg odznaczeń: resortowych, związkowych, wojskowych, partyzanckich, za rozwój województwa. Najważniejsze to Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w roku 1985.